Nu richting afvoer gebogen voel ik je adem.
Groen is grootschaligheid,
niet normloosheid, zoals bruin niet behoudend is.
Paars is seks dus niet alléén recreatie
en blauw is natuur.
Voor wie twijfelt bestaat de regering van Nederland.
De regering neemt twijfels weg.
In ons privéleven knielen we naakt en publiek,
onoplosbaar. Tastzin is paars, migratie: paars.
Daarom blijft de regering van mening
dat nabijheid boven bereikbaarheid gaat.
Het hart van deze nota bestaat.
Jouw adem komt uit gebied met gemengde
functies: heelal, productie-
en leefmilieu.
Ik wil verdwalen in de gewesten, waar seks is
en eenzaamheid. Een voorspelbaar, geïsoleerd leven.
Het hart van stagnatiegebieden is paars
en moet via ingrijpende vernieuwingen opnieuw
doorbloed raken.
In deze geografie was ik mijzelf, verlies mijn jeugd.
Op oevers van grote wateren,
waar windturbines worden opgericht
in de nabijheid van bestaande verticale elementen,
ben ik je grondstof, ordening.
Hier begin ik Nederland te schrijven,
mijn onwillekeurige samentrekkingen in
stadsgewest en groenstructuur.